eerste indrukken,

1 september.
EINDELIJK IS HET ZO VER, VANDAAG BEGINT ONS AFRIKAASE AVONTUUR.
Vandaag zijn we gaan vliegen naar Burkina Faso. Om half 8 opgestaan en voor een hele lange tijd voor ‘de laatste keer’ onder een warme douche gegaan. Al had ik er op dat moment weinig besef van. Na het douchen wat bolletjes gesmeerd voor onderweg en de koffers naar beneden gebracht. (het was nog een heel gedoe om deze dicht te krijgen!) Toen alles klaar was ben ik met mijn ouders en broertje naar Oosterbeek gegaan om Ingrid op te halen en verder te gaan naar Schiphol.
Eenmaal op Schiphol aangekomen konden we vrijwel meteen al onze koffers kwijt en dat scheelde behoorlijk wat sjouwen. Rond half 2 vlogen we vanaf Schiphol naar Casablanca, Marokko. Hier was het nog even zoeken waar we naar toe moesten, we volgden alle mensen uit ons vliegtuig maar, en kwamen dan ook ergens heel verkeerd uit. Zo stonden we uiteindelijk bij de paspoort controle om Marokko in te gaan ! hahaha gelukkig zat er iemand die goed oplette en ons doorstuurde naar de goede ‘hal’. Hier konden we meteen doorlopen en hoefden niet op onze koffers te wachten omdat we deze in Ouagadougou weer zouden krijgen. We waren meteen al erg interessant als bijna enigste ‘blanken’ en er werd dan ook meteen gevraagd waar we vandaan kwamen. Héhé nu waren we in de goede hal waar we 5 uur moesten wachten op onze aansluiting naar Ouagadougou. Deze tijd hebben we goed doorgebracht door heel wat tijd spelletjes te spelen die Ingrid gelukkig mee had in haar handbagage. Ondertussen nog wat bolletjes gegeten en wat om ons heen gekeken.
half 10 ’s avonds inmiddels en we vliegen door naar Ouagadougou! De vlucht was goed te doen en we zijn weer veilig geland in Waga (afkorting van Ouagadougou).
Toen de deuren van het vliegtuig open gingen was het net alsof we de ‘Bush’ in Burgers Zoo binnen stapten, echt een klamme warme deken om je heen. Gelukkig wen je hier vrij snel aan en was het voor nu nog behoorlijk koel, omdat het heel de dag geregend had aangezien het het laatste stukje regenseizoen is hier. Op zich is was dit in ons voordeel, omdat we nu rustig aan de warmte konden wennen. Marie (onze stage begeleidster hier) kwam ons persoonlijk op het vliegveld ophalen wat erg fijn was, omdat zij zelf ook Nederlands spreekt en ons Frans (nóg) niet echt iets is. Marie had al een taxi geregeld zodat we meteen konden gaan toen we alle bagage weer hadden. Gelukkig hadden we echt alles, want het schijnt hier behoorlijk vaak mis te gaan met de bagage en die raakt dan ook vaak zoek. De achterklep van de taxi houd zichzelf hier niet ‘omhoog’ dus wordt er even een dikke stok tussen gezet. Ook past de klep niet meer dicht met onze bagage dus blijft deze maar zonder touwtje of iets open staan, en gaan we op weg naar onze eerste hotel overnachting in ‘l Afrique.







2 september.
Heerlijke nachtrust gehad en lekker kunnen douchen ook al was de douche koud, en dan ook echt koud. Vannacht heeft het behoorlijk hard geregend waardoor we het ‘raam’ maar open hebben gezet en heerlijke verkoeling kregen. Ohja de ramen hier zijn een soort van ijzeren kunstwerken / tralies met iets van kippengaas ervoor waar de planten al bijna door heen groeien.
We hebben samen met Marie ontbeten en zijn hierna onze spullen weer bij elkaar gaan zoeken.
we gingen namelijk naar een andere kamer in het hotel zodat we op dezelfde hal als Ineke zouden komen te zitten. (Ineke is een vrijwilligster die vannacht aankomt). Eenmaal alles geïnstalleerd zijn we met marie ergens gaan lunchen, een heerlijke ham kaas sandwich met salade. Toen we dit ophadden moesten we vrijwel meteen terug naar ons hotel waar we opgehaald werden voor de stadstour. Hier hebben we onze eerste souvenirs meteen al gevonden, en hebben veel rondgereden en mooie foto’s kunnen maken. Ook zijn we door wijken geweest waar de arme bevolking woont. Dit was erg indrukwekkend om te zien en liet je dan ook wel nadenken over de luxe waar wij Nederlanders als ‘normaal’/ ‘automatisch’ vinden. ’s Avonds zijn Ingrid en ik met z’n tweeën wezen eten en moesten dus ook de veel en veel te drukke weg (in onze ogen) oversteken wat nog best een uitdaging was! Zo zijn hier officieel dezelfde verkeer regels als in Europa, maar heeft iedereen ondertussen zijn eigen regels bedacht waardoor er snel een behoorlijke chaos ontstaat. Ohja en omdat alles gewoon kan hier in Afrika drink je hier uit zakjes in plaats van flesjes of iets je moet met je tanden een gaatje maken in een hoekje en dan kun je drinken, wel even wennen allemaal zeg,,
3 september.
Vandaag van uit Ouagadougou met een busreis van ongeveer 6 uur naar Bobo – Dioulasso gereden waar we uiteindelijk in ons gastgezin zullen verblijven de komende tijd, en waar onze stage plaats is.
op het moment dat ik begonnen ben tot nu is het ondertussen hartstikke donker en er loopt al van alles rond. Onder anderen een of andere soort van muis of rat over m’n slippers. Ben ik even blij dat ik met m’n voeten op het bankje zit en niet op de grond. Hmm uiteindelijk als ik goed ga kijken dankzij mijn fijne en vooral heel erg functionele hoofdlampje is het best een leuk beestje. We hebben net pannen koeken gekregen dus ik zeg eetsmakelijk!
4 september.
Vandaag zijn Ineke, Inrid en ik met Marie opstap geweest om bobo te ontdekken. We zijn naar lé grande marché – de grote markt – geweest waar we stoffen hebben gekocht, waar we dan uiteindelijk kleding van kunnen laten maken. We hebben ook bij een lokaal Togolees restaurantje gegeten. Ik had rijst, ze eten hier in de middag en avond warm, met een of ander (ik denk) tomaten sausje die gelukkig erg lekker was. Ingrid daarin tegen at TO een lokaal soort van pap, wat totaal geen smaak heeft en steeds meer lijkt te worden. Ze kreeg hier een sausje bij die zelfs Marie niet wilde eten, haha het zag er behoorlijk slijmerig uit (groen met iets van pitjes). Deze hebben we dus maar aan de kant gezet en verder alles netjes opgegeten.




Afgelopen vrijdag zijn we dus naar ons gastgezin gegaan, erg slechte nacht gehad en alles was behoorlijk wennen. Ingrid is erg ziek geworden en kon de geuren in het gastgezin dan dus ook niet meer verdragen. Het rook er inderdaad heel anders en er waren sterke geuren overal waar je niet aan kon ontkomen. Zelfs als je je niet ziek voelt is het niet altijd even fijn en behoorlijk wennen. Omdat Ingrid zo ziek is hebben we de keuze gemaakt om terug te gaan naar de Auberge van Dian en Solo. Je zit hier meer in de natuur wat heel fijn is zodat je vooral even aan alle geuren kan ‘ontsnappen’. We hoopten vooral dat Ingrid hier meer zou kunnen opknappen. Helaas was dit niet het geval en werd het met de tijd erger, 5 dagen 39 graden koorts gehad als het soms niet hoger was. Hierdoor besloot Marie om samen toch maar even langs de dokter te gaan. Uiteindelijk bleek Ingrid een bronchitis te hebben waar ze veel rust voor moest nemen omdat dit anders snel een longontsteking zou worden. Maandag en dinsdag hadden we nog een paar uur Franse les, maar omdat Ingrid dus niks meer mocht van de dokter, zijn we vanaf woensdag thuis gebleven. Ondertussen hadden we besloten dat we het fijner vonden om hier te blijven en niet meer terug te gaan naar ons gastgezin. Het is allemaal zo anders in Afrika en je krijgt zo enorm veel indrukken iedere dag weer, dat het fijn is om je soms even terug te kunnen trekken om alles te verwerken. Ik zat er van het weekend dan ook echt even helemaal doorheen, zo veel veranderingen en alles was maar even raar of gek. Zo vraagt men bijvoorbeeld altijd na het groeten hoe het met je gaat en is het vanzelfsprekend dat je dan maar ‘goed’ zegt. Toen Ingrid dus hartstikke ziek voor ons huisje zat en Woellie (man van marie) de scooter kwam brengen (die ik zaterdag even gekocht had) en vroeg hoe het met ons ging, was het ook maar raar dat Ingrid zei dat het niet zo goed ging. (terwijl je gewoon aan haar kon zien dat het allesbehalve goed ging) Woellie leerde mij hoe je moet rijden met de schakelbrommer. Dit was in het begin wel echt even wennen, omdat veel mensen hier hun eigen plan trekken op de weg en je dus goed om je heen moet kijken wat iedereen doet. De weg zelf maakt het op sommige stukken ook al lastiger omdat er dan zandpaden met veel gaten en grote stenen zijn.
Nu we een paar dagen verder zijn, begint de kuur wat aan te slaan bij Ingrid en begint ze langzamer hand weer wat meer te ‘leven’. Ik begin steeds meer te wennen hier en vind alles dan ook steeds leuker, zo schrik ik (bijna) niet meer van de kakkerlakken, spinnen, te grote slakken en alles wat er hier om je oren heen vliegt. Ik begin ook al steeds meer te wennen aan de mensen hier en alles wat eerst zo anders was, lijkt ineens nu wel logisch te worden. Ook hebben we dan Dian een soort van camping 2-pits kookstel te leen gekregen waardoor we kunnen koken nu. De gasfles die we er bij kregen bleek echter leeg te zijn, dus ons volgende avontuur was een gasfles vinden. Deze zijn erg moeilijk te vinden en je kunt dus middagen onderweg zijn om er een te vinden (die dan ook nog vol is). Gelukkig wist marie een adres waar ze meestal wel kleine gasflessen verkopen, niet ver hier vandaan. SODIGAZ stond er heel groot op de muur dus dat was niet te missen, wij na wat gebrekkig frans nog een fles op de kop weten te tikken. Eenmaal thuis, toen Solo deze voor ons aan wilde sluiten bleek hij het helemaal niet te doen.. Dus konden we weer terug, de monteur heeft er wat aan gesleuteld en een of ander ringetje vernieuwd waarna hij het gelukkig wel deed. Eindelijk kunnen we dan zelf gaan koken. Tomaten soep is het eerste wat we zelf gekookt hadden, wat tomaten met water en een zakje ‘opkikkertje’ er doorheen voor de smaak. Ondertussen wordt het ook al steeds meer ons ‘huisje’ onze koffers zijn al steeds meer uitgepakt en de ‘kasten’(echt letterlek boomstammen met een houtje ertussen) zijn al steeds meer gevuld. Ook hebben we met hulp van Marie (omdat die qua taal even voor ons kan onderhandelen) 2 warme dekens / kleden gekocht. Het klinkt eigenlijk heel raar om die te kopen in het ‘warme Afrika’ maar hier is nu het staartje van het regenseizoen waardoor het soms behoorlijk afkoelt.
Zelf vind ik het ook een fijne extra bescherming tegen de muggen. Ik vertik het namelijk gewoon om ‘deet’ (anti mug) te smeren omdat ik het maar vies chemisch spul vind, waar ik uiteindelijk ook jeuk van krijg..
De kinderen hebben inmiddels ontdekt dat ik als de dood ben voor slangen, ze kwamen even aanzetten met een oude slangen huid die ze tijdens het spelen achter even gevonden hadden. Als het goed is zitten hier geen slangen meer, maarja als het vel er ligt vertrouw ik het maar niet. Dus nu kom ik overal waar ik heen wil gaan (gelukkig) de nep slang tegen, die de eerste paar keren behoorlijk echt leek en me dus een paar keer goed rot ben geschrokken. Gister zijn we naar rivier de KOU gereden waar je heel mooi kan zitten en wat kan drinken. Het was daar echt letterlijk de bush bush, behoorlijk dicht gegroeid met allerlei planten en bomen, en niet echt een pad maar gewoon alleen maar modder. Wel was het hier erg mooi en lekker om met je voeten even in het water te zitten omdat het echt warm was! Wel was het eventjes eng om je voeten in het water te doen omdat al het zand en de wegen hier oranje / bruin zijn en het water dus ook totaal niet helder is en je niet weet wat, en of er iets zwemt. Uiteindelijk hebben we een heerlijke middag gehad en vooral even mooie stukjes natuur kunnen zien waar we zo op gehoopt hadden. De terug weg was op sommige stukjes nog behoorlijk zoeken aangezien we ook een stuk door voor ons nog onbekend gebied van de stad moesten, en alles maar dan ook echt alles hier op elkaar lijkt. En je dus steeds weer iets lijkt te herkennen, waardoor we uiteindelijk echt helemaal verkeerd reden. Gelukkig kwamen we uiteindelijk weer op een van de hoofdwegen uit die we dan ook echt herkende en waren we nog mooi voor het donker thuis. Tijd om te koken en het werd macaroni met kaas, wat eigenlijk echt naar niks smaakte, er wordt hier namelijk behoorlijk eentonig eten dus dat is echt wennen nog. Wat zijn we onbewust echt verwend in Nederland!