1e keer wondzorg
Blijf op de hoogte en volg Lisa
23 September 2014 | Burkina Faso, Ouagadougou
Dinsdag 23 September,
Vandaag zijn Ingrid en ik voor het eerst aan de slag gegaan met het wondzorgproject. We hadden om 8.00 uur vanochtend met Marie voor haar kantoor afgesproken, van hier uit zouden we dan samen verder gaan naar het project. Het wondzorgproject wordt normaal gesproken op een van de scholen buiten de stad gedaan, maar omdat de kinderen hier pas op 1 oktober weer moeten beginnen was dit vandaag niet het geval. Vandaag gingen we naar het dorp waar de oma van Woellie (man van Marie) woont, en waar hij is geboren. Het dorp lag op zo’n 20 km buiten Bobo, dus zijn we met de brommer gegaan. Eenmaal op de lange weg aangekomen die vrij uitgestorven is en je je na een tijdje dus al snel in de middle of nowhere begeeft kreeg Marie een lekke band.. jaja, we hadden scooter pech, iets waar je op zo’n weg niet heel erg blij van word omdat je dan dus moet gaan lopen. Gelukkig wist Marie dat haar schoonvader een paar kilometer verderop woonde, dus heeft ze hem gebeld en om hulp gevraagd. De mensen hier zijn gelukkig heel erg behulpzaam, dus na ongeveer een klein kwartier aan de kant van de weg (gelukkig nog wat in de schaduw te hebben kunnen zitten) kwam de beste man er met een vriend van hem, een nieuwe band, wat gereedschap en een fietspomp aan. In een mum van tijd was de band van Marie weer zo goed als nieuw en konden we onze weg vervolgen. Na een tijde kwamen we aan bij de school waar het wondzorgproject dus normaal gesproken is, hier even gezeten en kennisgemaakt met een medicijn man en iemand van de school. Na dit alles waren we dan eindelijk aangekomen op de plek van bestemming.
Het was wel even opletten om de weg naar het dorp te rijden aangezien het alleen maar zand met kuilen en gaten was. Gelukkig zijn we uiteindelijk heelhuids aangekomen en konden we beginnen. Eenmaal in de ‘kern van het drop’ onder een grote boom hebben wij wat lokale bewoners ontmoet, waaronder de oma van Woellie. Het waren erg vriendelijk en spontante mensen, zo kwamen de over in ieder geval, want ze spraken een lokaal aan elkaar gebreide taal. Hier kon zelfs Marie niks maken dus veel gebaren en korte woordjes dan maar. Gelukkig was er ook een nichtje van Woellie die relatief goed Frans kon, zodat we haar konden uitleggen dat de kinderen met wonden en plekjes bij ons terecht konden. In de eerste instantie werd ons verteld dat niemand ergens last van had dus gingen we een rondje lopen in het dorp.. Jeetje wat een ervaring is dit zeg; smalle steegjes met overal loslopen vee (denk aan; kippen, hanen, kuikentjes , iets in de richting van kwartels, schapen / geiten en ezels), ook was er op iedere hoek wel een hond te vinden. Hoe verder je het dorp inliep hoe smeriger het werd eigenlijk, je liep uiteindelijk namelijk gewoon door het riool. Waar het bij ons allemaal mooi onder de grond gebeurd, komt hier alles naast de lemen hutjes (huizen voor hun) terecht en ‘stroomt’ alles door de steegjes. Na mate we langer liepen kwam het halve dorp achter ons aan, en werd er van alles naar ons geroepen. Vooral de heel erg jonge kindjes vonden ons in het begin maar raar, en eng om te zien als enige blanke ineens zo dichtbij hun veilig thuisbasis. 1 jongetje schrok dan ook zo erg dat hij zelfs begon te huilen (gelukkig kwam dit later wel goed en zwaaide hij ons lief lachend aan het einde weer uit). We hebben gezien waar Woellie eerst gewoond heeft, en waar hij geboren is. Ook zijn we bij zijn stiefmoeder op bezoek geweest die met zijn vader in een van deze lemen huisjes woont. Erg interessant om mee te maken dit alles, zo stond ondertussen het halve dorp aan kinderen om ons heen, om de toubaboe (blanke) te kunnen zien. Zo hadden ze voor ons ook iets leuks om te zien, namelijk 2 schildpadjes, heel apart om deze beestjes van dichtbij te kunnen zien, en vast te kunnen houden. Na het korte bezoek aan de stiefmoeder van Woellie zijn we weer terug gegaan naar de boom, bij de oma van Woellie. Nu bleek het echter zo te zijn dat er toch wat kinderen waren die wonden en plekjes hadden die we konden verzorgen. Inmiddels liep ik ineens al hand in hand met een van de kindjes, dit meisje had de moed bij elkaar geraapt om mijn hand vast te pakken en liet deze dan ook voorlopig niet meer los.
Eenmaal bij de boom aangekomen een beetje in de schaduw kunnen gaan zitten gelukkig zodat we de kinderen konden helpen. Het eerste meisje die we hielpen had een best diepe wond op haar voet, in het begin konden we het niet zo goed zien totdat Marie de wond schoon ging maken.. bah, ze hadden er een lokaal prutje ingesmeerd, wat volgens Marie behoorlijk op inkt leek. Het was voor haar dan ook niet fijn dat we de wond helemaal schoon moesten maken. Wel hield ze zich erg groot, alle kinderen trouwens die aan de beurt kwamen. Huilen doen ze hier echt bij hoge uitzondering al was het aan de gezichten van de kinderen te zien pijnlijk genoeg. Uiteindelijk heb ik mezelf maar voorgehouden dat dit uiteindelijk wel het beste is, en het zo wel beter kan genezen. Hopelijk is het de volgende keer dat we weer bezig gaan met dit project al een stuk beter met de meeste plekjes en wonden van de kinderen. Toen we klaar waren met alles te verzorgen wilde de oma van Woellie dat we bleven om gezellig mee te eten, ze zijn hier ook erg gastvrij dus. Maar omdat dit nog een aantal uur zou duren zeiden we dat we dit een andere keer zullen doen. Op de terug weg zijn we nog langs een erf van de burgemeester hier geweest, dit is een neef van Woellie, dus werden we weer hartelijk verwelkomt. Hier hebben we het huis even bekeken en hebben we bekenden van Woellie begroet en wat gekletst. Daarna zijn we even in de schaduw gaan zitten en hebben we wat water gedronken, het was vandaag (en nu nog steeds trouwens) behoorlijk warm, namelijk rond de 35 graden. Toen we er klaar voor waren zijn we verder gegaan richting huis. Je rijd de hele weg in de volle zon en dit kost behoorlijk wat energie, vooral na alle indrukken die je hebt opgedaan. Zo zag ik alle belangstellende en geïnteresseerde hoofdjes van de kinderen nog voor me op de weg naar huis.
Ik kijk er wel naar uit om volgende week weer verder te gaan met dit project, en hoop dat het met de wonden en plekjes die we vandaag behandeld hebben al wat beter gaat!
Vandaag zijn Ingrid en ik voor het eerst aan de slag gegaan met het wondzorgproject. We hadden om 8.00 uur vanochtend met Marie voor haar kantoor afgesproken, van hier uit zouden we dan samen verder gaan naar het project. Het wondzorgproject wordt normaal gesproken op een van de scholen buiten de stad gedaan, maar omdat de kinderen hier pas op 1 oktober weer moeten beginnen was dit vandaag niet het geval. Vandaag gingen we naar het dorp waar de oma van Woellie (man van Marie) woont, en waar hij is geboren. Het dorp lag op zo’n 20 km buiten Bobo, dus zijn we met de brommer gegaan. Eenmaal op de lange weg aangekomen die vrij uitgestorven is en je je na een tijdje dus al snel in de middle of nowhere begeeft kreeg Marie een lekke band.. jaja, we hadden scooter pech, iets waar je op zo’n weg niet heel erg blij van word omdat je dan dus moet gaan lopen. Gelukkig wist Marie dat haar schoonvader een paar kilometer verderop woonde, dus heeft ze hem gebeld en om hulp gevraagd. De mensen hier zijn gelukkig heel erg behulpzaam, dus na ongeveer een klein kwartier aan de kant van de weg (gelukkig nog wat in de schaduw te hebben kunnen zitten) kwam de beste man er met een vriend van hem, een nieuwe band, wat gereedschap en een fietspomp aan. In een mum van tijd was de band van Marie weer zo goed als nieuw en konden we onze weg vervolgen. Na een tijde kwamen we aan bij de school waar het wondzorgproject dus normaal gesproken is, hier even gezeten en kennisgemaakt met een medicijn man en iemand van de school. Na dit alles waren we dan eindelijk aangekomen op de plek van bestemming.
Het was wel even opletten om de weg naar het dorp te rijden aangezien het alleen maar zand met kuilen en gaten was. Gelukkig zijn we uiteindelijk heelhuids aangekomen en konden we beginnen. Eenmaal in de ‘kern van het drop’ onder een grote boom hebben wij wat lokale bewoners ontmoet, waaronder de oma van Woellie. Het waren erg vriendelijk en spontante mensen, zo kwamen de over in ieder geval, want ze spraken een lokaal aan elkaar gebreide taal. Hier kon zelfs Marie niks maken dus veel gebaren en korte woordjes dan maar. Gelukkig was er ook een nichtje van Woellie die relatief goed Frans kon, zodat we haar konden uitleggen dat de kinderen met wonden en plekjes bij ons terecht konden. In de eerste instantie werd ons verteld dat niemand ergens last van had dus gingen we een rondje lopen in het dorp.. Jeetje wat een ervaring is dit zeg; smalle steegjes met overal loslopen vee (denk aan; kippen, hanen, kuikentjes , iets in de richting van kwartels, schapen / geiten en ezels), ook was er op iedere hoek wel een hond te vinden. Hoe verder je het dorp inliep hoe smeriger het werd eigenlijk, je liep uiteindelijk namelijk gewoon door het riool. Waar het bij ons allemaal mooi onder de grond gebeurd, komt hier alles naast de lemen hutjes (huizen voor hun) terecht en ‘stroomt’ alles door de steegjes. Na mate we langer liepen kwam het halve dorp achter ons aan, en werd er van alles naar ons geroepen. Vooral de heel erg jonge kindjes vonden ons in het begin maar raar, en eng om te zien als enige blanke ineens zo dichtbij hun veilig thuisbasis. 1 jongetje schrok dan ook zo erg dat hij zelfs begon te huilen (gelukkig kwam dit later wel goed en zwaaide hij ons lief lachend aan het einde weer uit). We hebben gezien waar Woellie eerst gewoond heeft, en waar hij geboren is. Ook zijn we bij zijn stiefmoeder op bezoek geweest die met zijn vader in een van deze lemen huisjes woont. Erg interessant om mee te maken dit alles, zo stond ondertussen het halve dorp aan kinderen om ons heen, om de toubaboe (blanke) te kunnen zien. Zo hadden ze voor ons ook iets leuks om te zien, namelijk 2 schildpadjes, heel apart om deze beestjes van dichtbij te kunnen zien, en vast te kunnen houden. Na het korte bezoek aan de stiefmoeder van Woellie zijn we weer terug gegaan naar de boom, bij de oma van Woellie. Nu bleek het echter zo te zijn dat er toch wat kinderen waren die wonden en plekjes hadden die we konden verzorgen. Inmiddels liep ik ineens al hand in hand met een van de kindjes, dit meisje had de moed bij elkaar geraapt om mijn hand vast te pakken en liet deze dan ook voorlopig niet meer los.
Eenmaal bij de boom aangekomen een beetje in de schaduw kunnen gaan zitten gelukkig zodat we de kinderen konden helpen. Het eerste meisje die we hielpen had een best diepe wond op haar voet, in het begin konden we het niet zo goed zien totdat Marie de wond schoon ging maken.. bah, ze hadden er een lokaal prutje ingesmeerd, wat volgens Marie behoorlijk op inkt leek. Het was voor haar dan ook niet fijn dat we de wond helemaal schoon moesten maken. Wel hield ze zich erg groot, alle kinderen trouwens die aan de beurt kwamen. Huilen doen ze hier echt bij hoge uitzondering al was het aan de gezichten van de kinderen te zien pijnlijk genoeg. Uiteindelijk heb ik mezelf maar voorgehouden dat dit uiteindelijk wel het beste is, en het zo wel beter kan genezen. Hopelijk is het de volgende keer dat we weer bezig gaan met dit project al een stuk beter met de meeste plekjes en wonden van de kinderen. Toen we klaar waren met alles te verzorgen wilde de oma van Woellie dat we bleven om gezellig mee te eten, ze zijn hier ook erg gastvrij dus. Maar omdat dit nog een aantal uur zou duren zeiden we dat we dit een andere keer zullen doen. Op de terug weg zijn we nog langs een erf van de burgemeester hier geweest, dit is een neef van Woellie, dus werden we weer hartelijk verwelkomt. Hier hebben we het huis even bekeken en hebben we bekenden van Woellie begroet en wat gekletst. Daarna zijn we even in de schaduw gaan zitten en hebben we wat water gedronken, het was vandaag (en nu nog steeds trouwens) behoorlijk warm, namelijk rond de 35 graden. Toen we er klaar voor waren zijn we verder gegaan richting huis. Je rijd de hele weg in de volle zon en dit kost behoorlijk wat energie, vooral na alle indrukken die je hebt opgedaan. Zo zag ik alle belangstellende en geïnteresseerde hoofdjes van de kinderen nog voor me op de weg naar huis.
Ik kijk er wel naar uit om volgende week weer verder te gaan met dit project, en hoop dat het met de wonden en plekjes die we vandaag behandeld hebben al wat beter gaat!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
